Rozdział VI

"And in this crazy life, and though these crazy times

You're a mystery, you'te from outer space"*

• Ale z niego pacan! - kwituje Karolina, kiedy kończę opowiadać jej o całym zdarzeniu ze szczegółami. - No cóż... przystojny pacan – dodaje z przekąsem po chwili zastanowienia.

                 Patrzę na nią lekko zaskoczona. Przystojny? No to chyba z wściekłością nie jest mu do twarzy, bo ja nic takiego nie zauważyłam. Wkładam ręce do kieszeni i bezradnie patrzę na Lidię, która tymczasem wbija mi nóż w plecy.

• W sumie to wygląda lepiej niż Fabregas – mówi obojętnie.
• No jasne, ósmy cud świata, zaraz po Tello. - odcinam się.

                Przyjaciółka posyła mi zabójcze spojrzenie, a Karolina przygląda się nam rozbawiona.

• Czyli ty też uważasz, że jest gorący? - podchwytuje.

                 Przewracam oczami i wzdycham. Nie zauważyłaby sarkazmu, nawet gdyby kopnął ją w... kostkę, a ten cały Neymar to obrzydliwiec. Nie przeprasza, kiedy na kogoś wpadnie i ma jakieś nieuzasadnione pretensje do całego świata, a zwłaszcza do mnie. W ogóle to agresywny człowiek, powinno się go izolować od społeczeństwa.

                   Chichoczę, bo właśnie wyobrażam sobie Neymara w wielkim kagańcu. Wcale nie wygląda przystojnie!

                    Lidia gwiżdże i zatacza kołka palcem wskazującym tuż przy skroni.

• A tobie co?
• Ja.. bo.. no wiecie, coś mi się przypomniało – dukam.

             Na całe szczęście ratuje mnie sms.

• Czyżby miłość wzywała?

             Czuję palące rumieńce, bo na ekranie wyświetla mi się twarz Cesca.

• Fabi robi dzisiaj o siedemnastej wieczór gier komputerowych, czy coś – ogłaszam chwilę po przeczytaniu wiadomości.
• O proszę, Fabi... – Lidia zwraca się do Karoliny – już sobie nadali te słodkie przezwiska...
• Lada chwila a przeprowadzi się z tej klitki do jego wielkiej willi – odpowiada Karo.

             Dziewczyny zerkają na mnie i wybuchają gromkim śmiechem.

• I nasze pisklę wyfrunie z gwiazda – komentuje moja przyjaciółka z udawanym smutkiem.
• Ach jak te dzieci szybko dorastają... - dopowiada brunetka.
• Przestańcie! - uspokajam je, choć jestem tak samo rozbawiona – po prostu tak zapisał się w mojej komórce... Poza tym - nieistotne. Chodzi o to, że też jesteście zaproszone. Będzie jedzenie...
• To ja jestem za! - wyrywa się Karo.
• I piwo – dodaję, ale Lidia nie jest zainteresowana.
• Ostatnio przyrzekałaś mi, że już więcej nie pijesz! - wypomina mi.
• Nie znam adresu, więc Tello przyjedzie po nas o wpół do umówionej godziny – kończę z tryumfalnym uśmieszkiem.

              Lidia zerka na mnie obojętnie, ale już po chwili zrywa się z kanapy i pędzi do szafy.

• Czy ta bluzka jest odpowiednia? - pokazuje nam satynową koszulkę ze złotymi łańcuszkami zamiast ramiączek.

                Patrzymy na nią podejrzanie.

• Ktoś tu się chyba zakochał.. - mruczę pod nosem, ale Karo słyszy i szczerzy swoje śnieżnobiałe ząbki.
• No co? - blondynka wzrusza ramionami – lubię piwo.

                 Kilka godzin później jesteśmy już gotowe. Kiedy rozbrzmiewa domofon natychmiastowo schodzimy. Przed srebrnym samochodem stoi młody mężczyzna. Jego kruczoczarne włosy lśnią w świetle zachodzącego słońca. Nonszalancko oparty o drzwi auta, zdaje się nas nie zauważać. Muszę powiedzieć, że na żywo wygląda dużo lepiej niż na zdjęciach. Czarna, skórzana kurtka dodaje mu drapieżności, a w jego bursztynowych oczach można by utonąć.

• Cześć! - Karo podchodzi i całuje chłopaka w policzek. Skąd oni się znają? Może ona zna tam wszystkich?

                 Brunet jakby wyrwany z jakichś rozmyślań, nagle wraca do rzeczywistości i nieco ospale wita Karolinę. Następnie zrywa się i podszedłszy do mnie wyciąga prawą dłoń.

• Cristian.
• Dominika, miło mi.

                 Ale Tello patrzy na kogoś innego i wygląda przy tym jak speszony dziesięciolatek.

• Eee... wyglądasz... pięknie – trochę się rumieni. To słodkie.
• Dziękuję – Lidia zarzuca włosami.

                  Flirtuje z nim!

                  Chwilę później jesteśmy już w samochodzie. Ja i Karo zostałyśmy jednogłośnie wywalone do tyłu, podczas gdy Lidia zajmuje królewskie miejsce tuż przy boku kierowcy. No byłaby z nich śliczna para, gdyby tylko Lidia nie miała awersji do piłki nożnej.

                   Podróż mija nam zadziwiająco szybko i po chwili jesteśmy na miejscu. Wchodzimy do ogromnego salonu, a chłopcy już tam siedzą. Kanapę zajmują po kolei: Pique, Bartra i Fabregas. Na fotelu siedzi Messi, zza którego wystaje czupryna Neymara. No cóż, spodziewałam się go tu, więc nie mam co narzekać. Postanawiam po prostu traktować go jak powietrze. Podchodzę do Cesca i przytulam go na powitanie.

• Cieszę się, że skorzystałaś z zaproszenia – mruczy mi do ucha.

                       Potem przedstawiam się Marcowi oraz Gerardowi, żeby się przedstawić. Bartra od razu mnie przytula, jestem trochę zaskoczona. Pique z chłodnym dystansem wyciąga tylko rękę. No cóż, nie wszyscy są tak otwarci.

                      Na sam koniec zostawiam sobie Messiego.

• To zaszczyt poznać tak utalentowanego i utytułowanego piłkarza, jestem pana fanką – mówię, zerkając na buty. Znów przyspiesza mi tętno.
• Żadnego pana – odpiera pogodnie – jestem Lionel, tak możesz się do mnie zwracać.

                      Odwracam się na pięcie, zamierzam wrócić do Cesca, ale słyszę głośne chrząknięcie. No tak, wypadałoby chociaż przywitać się z tym nadętym bufonem.

• My to się chyba już znamy – pragnę, żeby zabrzmiało to szorstko i nieprzyjemnie, ale mężczyzna nic sobie z tego nie robi.
• Tak właściwie – zaczyna wesoło – nigdy mi się nie przedstawiłaś.
• Dominika – mówię nonszalancko. Mogłabym jeszcze ziewnąć, żeby podkreślić jak bardzo nie jestem tym wszystkim zainteresowana, ale nie chcę wyjść na impertynentkę.
• Naprawdę piękne imię, pasuje do ciebie – szepcze prawie niesłyszalnie.

                         Ze zdziwienia prawie opada mi szczęka. Dobra, piwo dla tego, kto wytłumaczy mi całą sytuację. Jeszcze niedawno gościu zabiłby mnie wzrokiem, gdyby tylko miał taką możliwość, a teraz zgrywa dobrego kumpla. W co on gra?

• Dziękuję, twoje imię też do ciebie pasuje – podejmuję jego grę.

Michael Buble - Everything

* * *

Wiem, że krótki, ale spróbuję szybko dodać nowy :)

                Witam, tym razem zainspirował mnie sukces naszych piłkarzy. Wszyscy naprawdę zrobili świetną robotę, szczególnie Wojciech Szczęsny. Nie mogę powstrzymać łez. I nawet, o dziwo, tym razem nie irytuje mnie fakt, że wielu ludzi zamieściło wynik meczu na swoich tablicach, ani to, że z pewnością wkrótce napłyną „sezonowcy”.

               Dzięki za wszystkie słowa wsparcia i w ogóle UWIELBIAM WAS WSZYSTKICH! :D

Przepraszam za ew. błędy, nie jestem zadowolona z tego rozdziału, nie mam czasu, żeby się skupić na opowiadaniu, ale cztery rozszerzenia w szkole naprawdę nic mi nie ułatwiają.

Pozdrawiam i dobranoc, ale ja dzisiaj na pewno nie zasnę!